Photography: Courtesy of the Artist / the Studio

ในการต่อสู้เรียกร้องสิทธิเสรีภาพ ประชาธิปไตยและสิทธิมนุษยชนของประเทศไทยในรอบหลายปีที่ผ่านมา มีประชาชนและนักต่อสู้เคลื่อนไหวมากมายที่ต้องประสบภัยจากการปราบปรามโดยอำนาจรัฐจนเสียชีวิตหรือถูกบังคับให้หายสาบสูญ ญาติมิตรหรือคนรักของพวกเขาเหล่านั้นไม่เพียงต้องเจ็บปวดกับการเสียชีวิตของบุคคล

อันเป็นที่รักเท่านั้น บางคนก็ยังคงได้แต่เฝ้ารอคอยการกลับมาของบุคคลผู้หายสาบสูญอย่างไม่อาจทราบชะตากรรมเช่นเดียวกัน

ถึงแม้เรื่องราวเหล่านี้จะไม่ถูกบอกเล่าผ่านสื่อกระแสหลักเท่าไรนัก แต่ก็มีศิลปินหลายคนหยิบยกเอาเรื่องราวเหล่านี้มาตีแผ่ให้ผู้ชมได้รับรู้ผ่านงานศิลปะของพวกเขาและเธออยู่ไม่น้อย ดังเช่นในนิทรรศการศิลปะที่มีชื่อว่า แด่คนที่ยังอยู่ (The Leftovers) นิทรรศการแสดงเดี่ยวครั้งที่สองของแพร – พัชราภา อินทร์ช่าง ศิลปินอิสระ นักออกแบบกราฟิก ครูสอนโยคะ และนักต่อสู้เรียกร้องสิทธิและพื้นที่ของผู้หญิง ความเท่าเทียม และประชาธิปไตยในสังคมร่วมสมัย ผู้พำนักและทำงานอยู่ที่จังหวัดเชียงใหม่มากว่า 12 ปี

นิทรรศการครั้งนี้นำเสนอผลงานจิตรกรรมบนกระดาษและผืนผ้าใบที่ถูกวาดขึ้นด้วยผงฝุ่นของเถ้าถ่านโดยใช้น้ำเป็นตัวทำละลาย จนเกิดป็นร่องรอยคราบไคลดำทะมึนของเรือนร่าง รูปเงา และองคาพยพบางส่วนของร่างกายมนุษย์ (หรือสัตว์) ภาพวาดเหล่านี้มีแรงบันดาลใจเริ่มต้นมาจากเรื่องสั้นเรื่องหนึ่งในหนังสือรวมเรื่องสั้นของนักเขียนชาวไทยที่เล่าเรื่องของหญิงสาวผู้พยายามจะลืมคนรักที่สาบสูญไปอย่างเป็นปริศนาด้วยการลอกคราบผิวหนังของเธอเอง กระนั้นเศษซากจากผิวหนังของเธอก็กลับก่อเกิดเป็นตัวตนใหม่ของผู้ที่เคยสูญหาย

แพรผสมผสานเนื้อหาในเรื่องสั้นเข้ากับประสบการณ์ส่วนตัวในอดีตของเธอและเรื่องราวของผู้สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักจากเหตุการณ์ทางการเมือง เพื่อสื่อถึงประสบการณ์ของความรู้สึกสูญเสีย โศกเศร้า เจ็บปวดของญาติมิตรหรือคนรักของบุคคลผู้ถูกบังคับให้สูญหาย ในพื้นที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำของคนที่พวกเขารัก ที่พวกเขาเคยอาศัยอยู่ร่วมกัน โดยไม่อาจทราบได้ว่าคนที่เขารักนั้นอยู่ที่ใด หรือแม้แต่ยังมีลมหายใจอยู่หรือไม่

“ผลงานชุดนี้ได้แรงบันดาลใจจากเรื่องสั้นชื่อ ‘ลอก’ จากหนังสือรวบรวมเรื่องสั้นชุด ‘รักในลวง’ ของจิรัฏฐ์ ประเสริฐทรัพย์ ที่นางเอกในเรื่องพยายามลืมคนรักที่เลิกรากันไปด้วยการลอกผิวหนังส่วนที่คนรักของเธอเคยสัมผัสจับต้อง เพื่อที่จะลืมเขาให้ได้

“ความคิดที่จะเอาเรื่องสั้นมาทำเป็นงานศิลปะเริ่มต้นมาจากเรามีโอกาสได้ออกแบบโลโก้คาเฟ่ Artzy ให้คุณต้น – พัลลภ สามสี แล้วได้คุยกับเขาว่า ที่ผ่านมาพื้นที่ในวงการศิลปะกับพื้นที่ในวงการวรรณกรรมนั้นมีความคาบเกี่ยวกันอยู่ เราก็เลยสนใจที่จะทำงานร่วมกับนักเขียนในมุมมองของนักอ่านดูว่าเราจะตีความงานเขียนออกมาเป็นภาพอย่างไร เพราะกระบวนการทำงานของนักเขียนก็เริ่มขึ้นจากการเปลี่ยนตัวหนังสือให้เกิดเป็นภาพในหัวของนักอ่าน แล้วถ้านักอ่านบังเอิญวาดภาพได้ก็น่าจะถ่ายทอดภาพนั้นให้ออกมาชัดเจนยิ่งขึ้น

“เริ่มแรกเราสนใจเรื่อง ‘ฝ่าละออง’ เรื่องสั้นอีกเรื่องในหนังสือ ‘รักในลวง’ เพราะเราสนใจเรื่องของคนที่แทนตัวเองว่าเป็นฝุ่น เหมือนประชาชนที่เป็นฝุ่น แต่ด้วยความที่เราอยากมองในมุมมองของบุคคลผู้ยังมีชีวิตอยู่ที่สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไปโดยอำนาจรัฐพอเป็นเรื่องของคนที่ยังมีชีวิตอยู่ เราคิดว่าเรื่องสั้นเรื่อง ‘ลอก’ น่าจะเข้ากับสิ่งที่เราต้องการจะสื่อมากกว่า ก็เลยเลือกเรื่องนี้มาใช้เป็นแรงบันดาลใจ เพราะในเรื่องสั้นเรื่องนี้นางเอกอยู่ในห้วงเวลาของความพยายามที่จะลืมคนรัก ห้วงเวลาของความคิดถึง ห้วงเวลาของการพยายามที่จะหนีออกจากพื้นที่เก่าที่เคยมีคนรักอยู่ พยายามที่จะมีชีวิตอยู่ไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่มีคนรักอยู่อีกต่อไป

“อย่างภาพวาดพอร์ตเทรตผู้หญิงที่ถูกกรีดเป็นริ้วๆ นี่คือภาพที่ได้แรงบันดาลใจมาจากภาพถ่ายของคุณประทับจิต นีละไพจิตรลูกสาวของทนายสมชาย นีละไพจิตร ที่ถ่ายโดยคุณศุภชัย เกศการุณกุล ทนายสมชายเป็นคดีแรกๆ ของการถูกบังคับให้สูญหายคุณประทับจิตเคยให้สัมภาษณ์ว่า หลังจากที่พ่อของเธอหายไปแล้ว ก็ยังมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกครั้งที่เธอเห็นข่าวเหล่านี้ ก็รู้สึกว่าเหมือนถูกกรีดแผลเดิมซ้ำไปซ้ำมาเรื่อยๆเราเลยกรีดภาพวาดของเธอที่วาดเสร็จแล้วให้ขาดเป็นริ้วๆ เพราะคำพูดที่เขาบอกว่าเขารู้สึกเหมือนถูกกรีดเป็นแผลซ้ำไปเรื่อยๆ ทุกครั้งที่ได้ข่าวบุคคลผู้ถูกบังคับให้สูญหาย

“ส่วนอีกภาพเราได้แรงบันดาลใจจากบางตอนของบทความที่พูดเรื่องฝน และการกำเนิดของร่างที่ถูกลอกออกมา เราก็วาดภาพของคนที่มีรอยหยดของฝนรายรอบ เหมือนเป็นภาพนามธรรม แต่วาดไปวาดมา กลายเป็นว่าเหมือนภาพในโปสเตอร์หนัง (สุดเสน่หา)ของพี่เจ้ย – อภิชาติพงศ์ วีระเศรษฐกุล ที่เคยติดอยู่ในบ้านเรา แต่ปลดออกไปแล้ว เหมือนภาพนี้เป็นภาพที่เราเคยเห็นติดตา แล้วพอถึงเวลาเราก็วาดสิ่งที่เคยอยู่ในหัวเราออกมา

“หรืออีกภาพที่จ๊อยซ์ (กิตติมา จารีประสิทธิ์) ภัณฑารักษ์ บอกว่าเชื่อมโยงกับงานในนิทรรศการก่อนหน้านี้ของเรา (Poetry of Dead, we are all alone… how ghosts found us) เพราะดูมีความเป็นเมือง แต่โดยหลักแล้ว ตอนที่วาดภาพนี้ เราคิดถึงตัวเองในวันที่ฝนตกแล้วเดินข้างถนนหาแท็กซี่กลับบ้านจนตัวเปียกโชก เราตัดสินใจว่าไม่อยากจะอาศัยอยู่ในกรุงเทพฯ อีกต่อไปแล้ว และคิดหาทางออกไปอยู่ที่อื่นแทน

“หรืออีกภาพที่เราอยากลองเอางานที่อยู่ในประวัติศาสตร์ศิลปะมาตีความใหม่ ซึ่งเราหยิบเอาภาพวาด The Wounded Deer ของฟรีด้า คาห์โล (Frida Kahlo) ที่เขากำลังจะไปผ่าตัดที่นิวยอร์ค แล้วเขาก็วาดภาพนี้ให้เพื่อนของเขาที่เป็นคนดูแลการผ่าตัดครั้งนี้ เป็นภาพกวางที่บาดเจ็บอยู่ในป่าเราสนใจที่เขาวาดภาพพอร์ตเทรตของตัวเองใส่ลงไปบนตัวกวาง ซึ่งพ้องกับเรื่องสั้น ‘ลอก’ ที่นางเอกพยายามลอกผิวหนังของตัวเองออกเพื่อหนีความทรงจำเกี่ยวกับความรัก

“หรือภาพวาดนกตายซึ่งเป็นภาพที่เราอยากสื่อความหมายของสิ่งที่ตายแล้วแต่ไม่ใช่แค่การตายธรรมดา หากแต่เป็นการสูญเสียที่เหมือนเป็นการถือกำเนิดใหม่ของจิตวิญญาณ เหมือนคนที่รณรงค์ต่อสู้เพื่อเรียกร้องเสรีภาพและประชาธิปไตย พอเขาตายลงไป ก็เหมือนเขาได้ปลุกจิตวิญญาณแห่งเสรีภาพของคนอื่นให้ตื่นขึ้นมาเราอยากวาดภาพนี้โดยไม่ใช้ภาพจากอินเทอร์เน็ต ก็เลยรอเวลาไปเรื่อยๆ จนบังเอิญเราเห็นแมวคาบซากนกมาทิ้งไว้ เราก็เลยเอามาเป็นแบบวาดภาพนี้

“หรือภาพวาดผู้หญิงที่ถูกมือสัมผัสใบหน้า เป็นภาพจากเหตุการณ์ในเรื่องสั้น ที่นางเอกคิดถึงเวลาที่เธอถูกคนรักสัมผัส เรารู้สึกว่าเวลาที่เราคิดถึงคนรัก เราจะคิดถึงสัมผัสของเขา ไม่ว่าจะเป็นในเชิงความรู้สึกทางเพศหรือไม่ก็ตาม เราคิดว่าความคิดถึงแบบนี้เป็นความรู้สึกที่รุนแรง เหมือนเป็นความรู้สึกของความปรารถนาที่ฝังลึกลงไปในร่างกายของเรา”

นอกจากผลงานจิตรกรรมหลากหลายภาพแล้ว ภายในห้องแสดงงานยังถูกโรยด้วยฝุ่นสีดำของผงถ่านชาร์โคลจนเกือบทั่วพื้นห้องเมื่อผู้ชมเข้าไปในห้องแสดงงานก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงที่จะเหยียบย่ำฝุ่นเป็นรอยเท้าเปื้อนฝุ่นกระดำกระด่าง ไม่ต่างอะไรกับการเสียดเย้ยวลี ‘ฝุ่นใต้ตีน’ ที่ติดปากผู้คนในประเทศที่รัฐคอยกล่อมเกลาฝังหัวให้ประชาชนเชื่อว่าชีวิตของตนไม่ต่างอะไรจากฝุ่นผง ส่วนผู้ที่เห็นต่างและไม่สยบยอมก็ถูกปราบปรามและบังคับให้สูญหายซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับจะเป็นการตอกย้ำความไร้ค่าในความเป็นมนุษย์ของประชาชนในประเทศนี้ก็ไม่ปาน

“เหตุผลที่เราโรยผงถ่านชาร์โคลบนพื้น มาจากไอเดียแรกที่พูดถึงการเปรียบเทียบประชาชนเหมือนเป็นฝุ่นใต้เท้า เราเลยอยากเอาฝุ่นมาเล่าเรื่อง ตอนแรกกะจะเอาฝุ่นมาวาดเป็นภาพนามธรรม แต่คิดว่าตัวเองยังไม่ถึงเวลาที่จะทำงานนามธรรม ก็เลยปรับใหม่ เอาฝุ่นมาทำเป็นสื่อจัดวางบนพื้นห้องไปก่อน ใต้ฝุ่นผงถ่านชาร์โคลเรายังรองด้วยขี้เถ้าจากการเผาเปลือกข้าวทำให้เกิดความหนาเป็นกองฝุ่นขึ้นมา เพราะผงถ่านชาร์โคลนั้นเบาและละเอียดเกินไปตัวขี้เถ้าเองก็สื่อถึงความตายด้วยเหมือนกัน”

นอกจากผลงานจิตรกรรมและศิลปะจัดวางแล้ว ยังมีเรื่องสั้นที่เป็นต้นธารแรงบันดาลใจของนิทรรศการครั้งนี้อย่าง‘ลอก’ ให้ผู้ชมยืนอ่านภายในห้องแสดงงานหรือจะสแกนคิวอาร์โค้ดกลับไปอ่านที่บ้าน

“การนำงานวรรณกรรมมาตีความเป็นงานศิลปะให้อะไรกับเราเยอะมาก เพราะเรารู้สึกว่าตัวเองยังไม่พร้อมที่จะพูดเรื่องส่วนตัวให้คนได้รับรู้ทั้งหมด และเราคิดว่างานวรรณกรรมเปิดโอกาสให้ผู้อ่านตีความได้อย่างอิสระ เราเองก็สนใจที่จะตีความวรรณกรรมออกมาเป็นภาพ และใช้งานวรรณกรรมเป็นพื้นที่เล่าเรื่อง

ที่เราอยากจะสื่อสาร เรารู้สึกว่าศิลปะกับวรรณกรรมสามารถไปด้วยกันได้”

– Author: MutAnt –

นิทรรศการ ‘แด่คนที่ยังอยู่’ (The Leftovers) โดยพัชราภา อินทร์ช่าง ภัณฑารักษ์โดยกิตติมา จารีประสิทธิ์ จัดแสดงที่ VS Gallery โครงการ N22 ซอยนราธิวาส 22

นิทรรศการศิลปะแห่งการต่อสู้ทางการเมืองแบบทะลุฟ้า

ใครที่สนใจการเมืองไทย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนที่ฝักใฝ่การเมืองผู้มีใจรักประชาธิปไตย คงน่าจะคุ้นเคยกับชื่อของ ‘ทะลุฟ้า’ เป็นอย่างดี ในฐานะกลุ่มนักกิจกรรมและนักเคลื่อนไหวทางการเมืองที่เริ่มเป็นที่รู้จักเป็นครั้งแรกจากกิจกรรม ‘เดินทะลุฟ้า’ การเดินขบวนจากภาคอีสานถึงกรุงเทพฯ เป็นระยะทาง 247.5 กม. ในเวลา 21 วัน เพื่อแสดงข้อเรียกร้องต่อรัฐบาลในประเด็นต่างๆ ทั้งการปล่อยตัวนักโทษทางการเมือง (ในแคมเปญ ‘ปล่อยเพื่อนเรา’) การแก้ไขรัฐธรรมนูญ การยกเลิกกฎหมายอาญามาตรา 112 และการเรียกร้องให้ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ลาออกจากตำแหน่งนายกรัฐมนตรี

ตามมาด้วยการก่อตั้ง ‘หมู่บ้านทะลุฟ้า’ ที่พวกเขาสร้างค่ายพักแรมบนท้องถนน ปักหลักชุมนุมอยู่บริเวณสะพานชมัยมรุเชฐ ข้างทำเนียบรัฐบาล เพื่อสานต่อข้อเรียกร้องต่างๆ อย่างต่อเนื่อง

รวมถึงการจัดกิจกรรม ‘Art Gallery’ การแสดงผลงานศิลปะและการแสดงศิลปะแสดงสดเชิงสัญลักษณ์ เพื่อเรียกร้องประชาธิปไตย บนถนนราชดำเนิน รอบอนุสาวรีย์ประชาธิปไตย และอีกหลายต่อหลายกิจกรรม

ด้วยความที่ทะลุฟ้าเป็นกลุ่มนักกิจกรรมและนักเคลื่อนไหวทางการเมืองที่เป็นเยาวชนคนรุ่นใหม่ การต่อสู้เคลื่อนไหวของพวกเขาจึงเต็มไปด้วยความแปลกแหวกแนว สดใหม่ อีกทั้งยังเปี่ยมไปด้วยศิลปะและความคิดสร้างสรรค์เป็นอย่างยิ่ง

กว่า 1 ปี ที่พวกเขาออกมาเคลื่อนไหวบนท้องถนน เพื่อแสดงถึงเจตจำนงของประชาชนที่ต้องการส่งไปให้ถึงภาครัฐอย่างสันติ แต่พวกเขากลับถูกปราบปรามจากภาครัฐด้วยความรุนแรง ทั้งการสลายการชุมนุม จับกุม คุมขัง ดำเนินคดี และถูกคุกคามโดยอำนาจรัฐนานัปการ

ล่าสุด ในปลายเดือนมีนาคมที่ผ่านมา กลุ่มทะลุฟ้าหยิบเอาประสบการณ์ที่ได้รับจากการบังคับใช้ความรุนแรงโดยอำนาจรัฐตลอด 1 ปีที่ผ่านมา นำมาถ่ายทอดให้ผู้คนได้รับรู้ในพื้นที่ทางศิลปะเป็นครั้งแรก ในนิทรรศการที่มีชื่อว่า The Battle Wound of Thalufah ที่นำเสนอผลงานศิลปะในรูปแบบของพยานวัตถุ ที่เป็นเหมือนหลักฐานของการเคลื่อนไหวต่อสู้เพื่อเรียกร้องประชาธิปไตยของพวกเขา วัตถุเหล่านี้เป็นเสมือนหนึ่งรอยบาดแผลจากการต่อสู้ทางการเมือง ดังคำประกาศเจตนารมณ์ของพวกเขาที่ว่า

“ถ้าจะมีใครสักคนกล่าวว่าความเจ็บปวดคือสิ่งที่บอกได้ว่าเรานั้นยังมีชีวิต ดังนั้น… บาดแผลก็คงเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่บอกได้ถึงร่องรอยของความทรงจำในขณะที่เรายังมีชีวิตอยู่เช่นกัน”

จุดเริ่มต้นของนิทรรศการครั้งนี้เกิดจากการที่ทะลุฟ้าต้องการจัดแสดงนิทรรศการเกี่ยวกับการต่อสู้ของพวกเขาในช่วงปลายปี 2564 โดยใช้ชื่อ ‘ลงถนน’ ที่พวกเขาตั้งใจจะแสดงงานศิลปะในพื้นที่ชุมนุมบนท้องถนน เพราะโดยปกติพวกเขาก็ทำการต่อสู้เคลื่อนไหวบนท้องถนนเป็นส่วนใหญ่อยู่แล้ว แต่ก่อนหน้าที่จะจัดนิทรรศการที่ว่า พวกเขามีโอกาสได้พบกับมิตร ใจอินทร์ ศิลปินและนักเคลื่อนไหวทางการเมืองรุ่นใหญ่ที่เชียงใหม่ และได้รับข้อเสนอให้แสดงนิทรรศการในพื้นที่ทางศิลปะของเขา นิทรรศการครั้งนี้จึงถือกำเนิดขึ้นในที่สุด

ด้วยความที่กลุ่มทะลุฟ้าประกอบด้วยคนรุ่นใหม่ มีความ

หลากหลายทางความคิด สมาชิกในกลุ่มบางคนเองก็ศึกษาทางด้านศิลปะ การออกแบบ ภาพยนตร์ และในอีกหลายสาขา ทำให้พวกเขาสามารถหยิบฉวยเอาศิลปะและความคิดสร้างสรรค์มาใช้ในการต่อสู้เคลื่อนไหวทางการเมืองได้อย่างเปี่ยมสีสัน

พวกเขามองว่าม็อบคือสนามทางวัฒนธรรม และต้องการเปิดพื้นที่การพูดคุยแลกเปลี่ยนทางการเมืองกับคนทำงานศิลปะมากขึ้น ในหลายๆ ครั้ง กิจกรรมการเคลื่อนไหวของพวกเขาเองก็มีศิลปินมืออาชีพมากหน้าหลายตาเข้ามาร่วมด้วยช่วยกันอีกด้วย

จากก่อนหน้าที่เคยแสดงงานศิลปะบนท้องถนน เมื่อมีโอกาสแสดงงานในพื้นที่หอศิลป์ ทะลุฟ้าจึงหยิบเอาผลงานที่เคยแสดงบนท้องถนนมาใช้ในการสื่อสารกับคนกลุ่มใหม่ๆ เพื่อเปิดมุมมองให้พวกเขาเข้าใจการต่อสู้เคลื่อนไหวทางการเมืองของกลุ่มหรือแม้แต่นักต่อสู้เคลื่อนไหวเยาวชนคนรุ่นใหม่ในปัจจุบันให้มากยิ่งขึ้น

อีกทั้งในช่วงระยะเวลาการจัดแสดงนิทรรศการ ยังเป็นช่วงเวลาครบรอบ 1 ปี ที่กลุ่มทะลุฟ้าก่อตั้งขึ้นมา พวกเขาจึงประมวลเหตุการณ์ในช่วงเวลาที่ผ่านมาบอกเล่าผ่านวัตถุสิ่งของต่างๆ ที่นำมาจัดแสดง เพื่อเล่าเรื่องราวภายใต้แนวคิดที่มีชื่อว่า “THE BATTLE WOUND” (บาดแผลแห่งการต่อสู้) ด้วยความที่สิ่งของเหล่านี้ผ่านเหตุการณ์ เรื่องราว และมีประสบการณ์เคียงข้างนักต่อสู้เคลื่อนไหวกลุ่มนี้อย่างใกล้ชิดถึงเลือดเนื้อ

ไม่ว่าจะเป็นป้ายผ้าประท้วงที่พวกเขาเคยใช้คลุมทับอนุสาวรีย์ประชาธิปไตย ในการชุมนุมเดือนกันยายน ปี 2564 หรือหุ่นผ้าจำลองรูปศพที่พวกเขาใช้ในการเสียดสีและแสดงออกเชิงสัญลักษณ์แทนผู้เสียชีวิตในสถานการณ์โควิดที่แยกราชประสงค์ ในเดือนกันยายน ปี 2564 รวมถึงโปสเตอร์ ใบปลิว สิ่งพิมพ์ ป้ายไวนิล เสื้อยืดรณรงค์ กราฟฟิตี้บนผนัง หรือแม้แต่ข้าวของที่ใช้สอยในม็อบ อย่างเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายที่ผ่านสมรภูมิทางการเมือง ภาชนะเครื่องใช้ในครัวอย่างตะหลิว ทัพพี อันเป็นอุปกรณ์ที่พวกเขาใช้ทำอาหารกินกันในม็อบ จักรเย็บผ้า ที่พวกเขาใช้เย็บป้ายประท้วงและหุ่นผ้า ข้าวของทุกชิ้นเหล่านี้ต่างมีเรื่องราวเกี่ยวข้องกับการต่อสู้ของกลุ่มทะลุฟ้า ไม่ต่างอะไรกับเชื้อเพลิงที่ช่วยขับเคลื่อนพวกเขาให้เดินหน้าต่อไปได้ก็ไม่ปาน

กลุ่มทะลุฟ้านำวัตถุข้าวของต่างๆ เหล่านี้มาเชื่อมร้อยกันเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้นภายใต้แนวคิดหลักของนิทรรศการ เพื่อให้เรื่องราวเหล่านี้ขยายความเข้าใจเกี่ยวกับม็อบ เกี่ยวกับการต่อสู้ของพวกเขา ไปสู่วงกว้าง ไม่จำกัดอยู่กับแค่คนที่สนใจการเมืองเท่านั้น ด้วยความเชื่อว่าศิลปะเข้ากับคนได้ทุกชนชั้น ทุกเพศ 

ทุกวัย และอาจทำให้การต่อสู้ของทะลุฟ้าและเยาวชนคนรุ่นใหม่ผู้รักประชาธิปไตยถูกตีแผ่และสื่อสารกับผู้คนได้มากขึ้น

“เราคิดว่าการที่นักกิจกรรมฯ นักเคลื่อนไหวฯ อย่างเราจะมาทำงานศิลปะนั้นไม่ได้เป็นสิ่งที่ผิดแปลกอะไร เราก็เป็นแค่คนที่ทำงานการเมือง เป็นคนที่ออกมาเรียกร้องทางการเมือง ที่เอาประสบการณ์ของเรามาแสดงออกให้คนเห็นผ่านศิลปะ ดังคำกล่าวของอาจารย์ทัศนัย (เศรษฐเสรี) ที่ว่า ‘ศิลปะไม่เป็นเจ้านายใคร และไม่เป็นขี้ข้าใคร’ เราเชื่อว่าศิลปะควรเป็นของทุกคน ทุกคนสามารถใช้งานศิลปะได้ ศิลปะควรจะพูดได้ทุกอย่าง ศิลปะไม่ควรถูกจำกัดว่าห้ามพูดถึงเรื่องโน้นเรื่องนี้ ศิลปะควรเป็นอิสระ และเป็นได้ทุกอย่างโดยไม่มีขอบเขต

“ที่เราต้องออกมาต่อสู้เพราะปัญหามาถึงตัวเราจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นปัญหาเรื่องปากท้อง เศรษฐกิจตกต่ำ ประเทศเราถูกแช่แข็ง ไม่พัฒนามาหลายปี ตั้งแต่ตอนเราเรียนประถม ไม่ใช่แค่พวกเราเท่านั้นที่รู้สึกว่าชีวิตวัยรุ่นของพวกเราหายไป ภายใต้การบริหารจัดการของรัฐบาลชุดนี้ สิ่งต่างๆ เหล่านี้

เป็นเหมือนแรงสะเทือนใต้น้ำที่แรงขึ้นเรื่อยๆ จนเราสัมผัสได้ เรารู้สึกตัวเราถึงออกมาเคลื่อนไหวต่อสู้กัน เพราะเราต้องการที่จะเปลี่ยนแปลง พวกเราไม่อยากทนอีกต่อไป ถ้าเราไม่ออกมาทำอะไรสักอย่างตอนนี้ ราคาที่เราจะต้องจ่ายมันจะแพงขึ้นเรื่อยๆ และเราจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ยากขึ้นเรื่อยๆ

“การทำนิทรรศการครั้งนี้ เป็นเหมือนการเปิดเพดานบางอย่างของเราและของสังคม ว่านักต่อสู้เคลื่อนไหวทางการเมืองก็สามารถทำนิทรรศการศิลปะ และใช้ศิลปะในการขับเคลื่อนประเด็นทางการเมืองได้ ทำให้เห็นว่าศิลปะสามารถเชื่อมโยงกับการเมืองและทุกสิ่งทุกอย่างได้จริงๆ” ตัวแทนกลุ่มทะลุฟ้ากล่าวทิ้งท้าย

– Author: MutAnt –

ขอบคุณภาพและข้อมูลจากกลุ่มทะลุฟ้า

Photography: Courtesy of the studio