After You Get What You Want (You Don’t Want It)
ถ้าใครเคยดูหนัง There’s No Business Like Show Business” (1954) คงจำฉากที่นางเอกของเรื่องอย่าง มาริลิน มอนโร เซ็กส์ซิมโบลอมตะนิรันด์กาลออกมาวาดลวดลายยักย้ายส่ายสะโพกในชุดซีทรูลูกไม้สุดเซ็กซี่ พร้อมกับขับขานบทเพลง After You Get What You Want (You Don’t Want It) เย้ายวนแขกเหรื่อ (โดยเฉพาะหนุ่มน้อยใหญ่) ในไนท์คลับจนเคลิบเคลิ้มไปกับมนต์สเน่ห์ของเธอกันถ้วนหน้า
ซึ่งจะว่าไป อันที่จริงเนื้อหาในเพลงนี้ ที่แต่งโดยคอมโพเซอร์และนักเขียนเพลงชาวอเมริกันผู้ยิ่งใหญ่อย่าง เออร์วิง เบอร์ลิน (Irving Berlin) ก็ออกแนวตัดพ้อหยิกแกมหยอกเหล่าบรรดาผู้ชาย ว่าเป็นเพศที่รักง่ายหน่ายเร็ว ยามแรกพบประสบพักตร์ ต้องตาต้องใจ ก็อยากได้มาเชยชมสมประดี มีความต้องการอยากได้อยากมีไม่สิ้นสุด ไม่ว่าจะเป็นการตามเทียวไล้เทียวขื่อ ทุ่มเทหมดหน้าตัก ทำตัวประหนึ่งมนุษย์สายป๋าสายเปย์ ใจป้ำ ใจดี สปอร์ต กทม
แต่พอลองได้ลิ้มรสฉ่ำรักของสาวเจ้าไปเรียบร้อยแล้วนั้น ก็มักจะเกิดอาการเหมือนคนกินน้ำพริกถ้วยเก่า เบื่อหน่ายอยากเททิ้ง ไปหาซาซิมิกินเอาดาบหน้าแทนแทบจะทุกรายไป
ซึ่งถ้าผู้หญิงคนไหนที่รู้แกว แนวไก่เห็นตีนงู รู้ไส้รู้สันดาน ก็อาจจะใช้ไม้นี้ในการต่อรองกับผู้ชายเหล่านั้น ว่าเธออย่าหวังจะได้เชยชมรสชาติ ลองลิ้มชิมรสเนื้อหนังมังสา หรือมาเห็นนมไก่อย่างฉันกันได้ง่ายๆ ถ้าอยากได้ก็จงมาเอาอกเอาใจ ทำดีกับฉัน ปรนเปรอให้ฉันพึงพอใจถึงที่สุดของที่สุด หรือไม่ก็เอาหลักประกันอันใหญ่มาค้ำประกันเสียก่อน ว่าถ้าได้แล้วจะไม่เทกันง่ายๆ (ซึ่งในกรณีแบบเดียวกันนี้ เพื่อนของผมหลายคนถึงกับต้องอดทนรอแอ้มแฟนสาวของตัวเองไปจนถึงวันแต่งงานกันเลยทีเดียว นึกแล้วก็อดสงสารในความอดอยากปากแห้ง เอ๊ย! อดทนอดกลั้นของพวกมันไม่ได้จริงๆ )
แต่จะว่าไปจริงๆ ผู้หญิงก็มีหลายประเภท ผู้หญิงที่มองว่าการได้เสียคือการสูญเสีย การมีเซ็กส์คือการที่ผู้หญิงเสียเปรียบผู้ชาย คือการถูกแย่งชิงความบริสุทธิ์ผุดผ่องยองใย คือการถูกล่วงละเมิดศักดิ์ศรีและความภาคภูมิใจ คือการถูกป้ายรอยมลทินก็คงมีมากอยู่
แต่ผู้หญิงที่คิดว่าการได้เสียคือการได้รื่นรมย์สมใจ การมีเซ็กส์คือการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์และความพึงพอใจซึ่งกันและกันระหว่างหญิงชาย เป็นกิจกรรม (หรือถ้าจะให้ถูกจริงๆ ก็ต้องเรียกว่า “กิจกาม”) ที่ก่อให้เกิดความสนุกสนานเพลิดเพลิน สุขเกษมเปรมปรีด์ และมันก็ไม่ได้ทำให้ศักดิ์ศรีความเป็นคนของใครหรือใครลดลงแม้แต่เสี้ยวอณู ก็ยังมีอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
ผู้หญิงอย่าง ดร. เอลลี แอร์โรเวย์ (โจดี้ ฟอสเตอร์) ในหนัง Contact (1997) ที่ลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าก่อนผู้ชาย หลังจากเพิ่งมีอะไรกันหมาดๆ แถมปฏิเสธนัดกินอาหารหลังมีเซ็กส์ของเขาอย่างไร้เยื่อใยเพราะเสียเวลาทำงาน (เธอคงนึกในใจว่าอย่าคิดอะไรมากเลย มันก็แค่เซ็กส์น่ะพ่อหนุ่ม!) และสะบัดบั้นท้ายออกจากห้องไปแบบเก๋ๆ ทิ้งให้ชายหนุ่มมาดแมนนอนอึ้งกิมกี่อยู่บนเตียงคนเดียวซะอย่างงั้น
รวมถึงผู้หญิงอีกมากมายหลายคนที่หาได้แคร์และแยแสว่าพอคุณ “ได้” พวกเธอแล้วคุณจะเบื่อหน่าย หรือไม่อยากได้ “ได้” พวกเธออีกต่อไป เผลอๆ ดีไม่ดีพวกเธอจะเป็นคนเบื่อและชิ่งคุณก่อนด้วยซ้ำไป (อันนี้ยืนยันได้ เพราะตัวผมเองก็เคยเจอมาแล้วเหมือนกัน!)
ผู้หญิงเหล่านี้คงไม่มานั่งร้องเพลง After You Get What You Want (You Don’t Want It) ตัดพ้อผู้ชายให้เสียเวลาชีวิตหรอก จริงไหมครับท่านผู้อ่าน!
Content by: Mut Ant